Langzaam open ik mijn ogen. De wereld gaat van zwart, naar wat wazige vlekken naar heldere kleuren die duidelijk zichtbaar zijn in het prille zonlicht dat door een kier van mijn gordijn glipt. Er was vandaag iets bijzonders aan de hand. Ik wist het zeker. Hoewel alles normaal leek, was het toch stil. Er was geen vogel aan het fluiten en de hond van de buren was ook al stil. Rustig rek ik me uit, wachtend op een teken van leven. Iemand anders die ook denkt: “Hé, het is wel erg stil.”, maar er gebeurt niks. Als ik me omdraai om op de wekker te kijken, zie ik dat het half zeven is. Tijd om op te staan dus. Desondanks blijf ik liggen, hard nadenkend over wat er vandaag aan de hand is. Te bang om naar beneden te gaan en te ontdekken dat ik alleen achtergebleven ben op deze planeet. Ik vraag me af wat ik zou doen als dat inderdaad het geval bleek te zijn, ik, helemaal alleen. Zonder vrienden en familie, zonder die ene persoon die mijn leven het leven waard maakt. Maar ook zonder de vogels, die mijn reis naar school begeleiden met een vrolijk wijsje. En zonder honden om uit te laten en zo wat bij te verdienen. Al is het natuurlijk wel zo dat ik alles gewoon zonder toestemming zou kunnen pakken. Nu ik daar toch over nadenk, hoe moet ik aan eten komen? Aan alle dingen die gisteren nog zo vanzelfsprekend leken? Waar moet ik nu mijn drinkwater vandaan halen. Er is niemand meer overgebleven om het voor mij te zuiveren. En stel ik word ziek, waar is  de dokter dan?

De vloer kraakt onder mijn voeten als ik me dan toch eindelijk uit bed waag. Voetje voor voetje schuifel ik naar mijn kast. Ik trek hem open en tot mijn verbazing lijkt alles in orde. Mijn kleren hangen nog net als gisteravond, keurig gesorteerd op seizoen en kleur. Mijn lievelings shirt hangt vooraan en ik strijk er met mijn hand een klein kreukeltje uit. De stof voelt zacht en aangenaam aan onder mijn vingers en ik besluit om me aan te gaan kleden. De witte broek die ik vorig jaar gekocht heb op een markt in Frankrijk staat er erg goed onder en ik vind dat als ik dan alleen ben, ik er tenminste wel goed uitzie. Ik borstel mijn haar en probeer om het op te steken. Na drie pogingen geef ik het op, de blonde lokken krullen, opgelucht dat ze niet rond de spelden gedraaid worden, in mijn nek.

Als ik in mijn sokkenla opzoek ben naar een paar witte enkelsokjes maat 39, kom ik een envelop tegen. Het is een oude, bruine envelop met een postzegel uit het jaar 1986. Op de voorkant staat met sierlijke letters mijn naam, Rozemarijn, en ik strijk met mijn vingers over de letters. De afzender is allang niet meer te lezen. De inkt is helemaal doorgelopen en het lijkt met opzet gedaan te zijn. In de linker onderhoek zijn wat bloemetjes getekend. Het is net alsof iemand zich verveelde en er maar wat op ging zitten krabbelen.

Aan de ene kant wil ik dolgraag weten wat erin zit, maar iets houdt me tegen. Een soort onzichtbare kracht, genaamd angst. Iets in mij zegt me dat als ik deze envelop open, ik misschien wel meer te weten kom dan me lief is. Daar sta ik dan, vijf minuten lang, aarzelend over het openmaken van één enkele envelop. Dat zoiets kleins zoveel moeite met zich mee zou brengen. Nog twijfelend over de brief, besluit ik eerst wat te eten. Als ik tenminste wat kan vinden, want wat wel zeker is, is dat dit niet normaal is. Ik weet dan dus ook niet wat ik kan verwachten…

Langzaam loop ik de trap af, me al niet meer verbazend over het feit dat de spin die al maanden in het hoekje zat, weg is. Ik was bang voor dat beest, maar nu mis ik hem.

Zou iedereen dood zijn? Of verdwenen? Maar als ze verdwenen zijn, zijn ze dan nog ergens, of zijn ze weg, net als voor je geboorte, je bestaat helemaal niet. Niks geen ziel die naar de hemel gaat, of een ziel die eerst nog even rond blijft hangen. Gewoon, je bent er en dan niet meer. Heel simpel.

Ik pak de deurklink van de deur naar de woonkamer vast. Ergens hoop ik dat ik vandaag jarig blijk te zijn en dat dit gewoon één grote surpriseparty is. Dat men dit al weken aan het plannen is en dat ik me voor niks zorgen maak. Helaas. Als ik de deur open is er niemand die opgewonden “SUPRISE” roept en vervolgens hard ik mijn oor toetert. Er is geen kat die zich bang verscholen heeft onder de bank in een poging het lawaai te ontwijken. Ik ben alleen met de stilte op me heen.

Maar ik moet positief denken. Gelukkig is de koelkast gevuld met heerlijk voedsel. Tenminste, zo ziet het eruit. Ik weet nog niet zeker of ik het wel kan eten, het ziet er onbekend uit. Kleurig, dat wel. Er staat een soort van boeket aan eten in de koelkast. Voorzichtig neem ik een hapje van een paarse vrucht. Het smaakt naar, ehm, tja, het is een onbekende smaak. Niet erg onaangenaam, maar niet iets waarvan je nu zegt: “Dit is echt goddelijk.”. Gewoon wel te eten.