zie hier, mijn nagels (niet mijn nagels, maar zo zagen ze er ongeveer uit) voordat ik op de Eiffeltoren stapte:

en dan nu van na de Eiffeltoren.

ja, dat zijn mijn nagels. ik heb geen dwangneurose of extreme pulkneigingen. ik heb gewoon hoogtevrees. kan ik ook niks aan doen.
ik sleep mezelf dus bijna letterlijk naar de lift. (echt slepen was niet mogelijk, de rij was te groot). dwing mezelf om niet naar beneden te kijken, stap uiteindelijk uit op de tweede verdieping en kijk naar beneden. OMG, IK WAS ZO HOOG! EN DAN MOEST IK DAARNA NOG EEN VERDIEPING HOGER, WANT LA FAMILLE WILDE NAAR HET TOPJE... {wist je trouwens dat je dat ding serieus voelt bewegen? het is zo eng...} hoe dan ook, ik weer in een lift. deze was iets kleiner dan de vorige, maar ik stond dus wel mooi bij het raam. wat inhoud dat ik ons gewoon omhoog zag gaan. nou, wij zijn ondertussen aangekomen bij het puntje van de toren. het was eng. je staat daar, er zit alleen maar van dat gaas tussen met veel te grote gaten en het loopt schuin af richting de rand. oftewel, ik heb me tegen de achterste muur gedrukt en vanaf daar gekeken. c'était eng. heel eng. daarna nog een half uur in de rij staan om er weer af te mogen. en ondertussen kijk je steeds maar weer naar buiten.
dan, als je eindelijk in de lift staat, opweg naar beneden, BLIJFT DIE VERDOMDE KLOTE LIFT VASTZITTEN. TIEN MINUTEN. EN HET MEISJE DAT DE LIFT MOEST BEDIENEN KON ALLEEN MAAR "NOUS SOMMES BLOCKÉ" ZEGGEN.
tja, dat was eng. toen ging ik dus pulken. vandaar mijn nagels.

nu ga ik, ik vertel later (mogelijk) wel meer, ik moet een recensie schrijfen en mijn nagels lakken. (lila, bruin of beige?)