*Kijk uit, als je geen zin hebt om na te denken, lees dit dan niet!*

Waarom stellen mensen mij altijd filosofische vragen? Soms heb ik er een antwoord op, maar meestal niet. Daarom ga ik nu mijn gedachten even ordenen in een post.

Vraag één:

Wat is het verschil tussen en dop en een deksel?

Op het eerste gezicht lijkt dit een zeer simpele en niet filosofische vraag. Maar probeer maar eens om hem te beantwoorden. Dan wordt het lastig.
Misschien denk je dat een dop kleiner is dan een deksel en ergens echt omheen gaat, zoals bijvoorbeeld een coladop. Van een fles cola dus.
Een deksel kun je ergens op draaien, maar soms is hij ook los. Denk aan het deksel van een appelmoespot en een pan. Een deksel heeft een smalle rand in vergelijking met het oppervlak van het platte afsluitgedeelte.
Dat is allemaal heel leuk en aardig bedacht, maar dan komen hier nu de grote bottelnekken, wieldoppen.
Wieldoppen zijn groter dan deksels. Zijn wieldoppen soms gewoon de uitzonderingen die de regel bevestigen?
Zit er überhaupt een verschil in? Want ze worden beiden gebruikt om voorwerpen mee af te sluiten.
Maar als er geen verschil in zit, zouden het synoniemen zijn en dan zou je ze door elkaar kunnen gebruiken.
Maar ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat het deksel van de fles Fanta weg is. Daar gaat het standaard over een dop.
Dit is dus ook niet de oplossing.
Maar wat dan wel?
Het was trouwens een vraag van een "gymnastiek"-leraar van mij. Ik had geen zin in basketbal en toen gingen we van die gesprekken (oh, over gesprek gesproken (hihi, gesprek gesproken), help me eraan herinneren dat ik het gesprek tussen Simone en mij nog even uittyp) als:

Hij: "Wat is de zin van het leven?"
Ik: "Je voortplanten."
Hij: "En daarna?"
Ik: "Dan leef je nog even, kijk je hoe je kinderen hetzelfde riedeltje van "ontstaan, voortplanten en dan sterven (laatste maak je waarschijnlijk niet meer mee)" doorstaan en dan ga je dood.
Hij: "Wat is er dan na de dood."
Ik: "Niets, het is net als voor je geboorte, er is niets."
Hij: "Weet je dat zeker?"
Ik: "Nee, maar het is best zielig dat ik ook nooit zal kunnen beseffen dat ik gelijk heb."
Hij: Kijkt me vragend aan
Ik: Stel ik heb gelijk, dan besef ik dat nooit omdat ik pas gelijk heb als er gewoon niets meer voor mij is en ik niet meer kan denken. Als ik niet meer kan denken, kan ik ook niet beseffen dat ik gelijk heb/had."


Dat was dan vraag 1. Dus dan is het nu tijd voor, ja, je raadt het al, vraag acht. Twee dus.

Wat is de definitie van iemand kennen?

Dat is echt heel lastig te zeggen, want je kunt zeggen: "Hey, die persoon ken ik, dat is pietjepuk.". Maar misschien is het wel zo dat je alleen zijn naam weet. Is dat dan genoeg om iemand te kennen? Of moet je er nog net even iets meer vanaf weten? Maar waar ligt de grens dan? En stel ik herken iemands gezicht, maar ik ken de naam van diegene niet. Ken ik die persoon dan wel of niet?
Want herkennen is afgeleid van kennen. Dat betekent in principe dat herkennen misschien ook wel een soort van kennen is. Maar aan de andere kant, is herkennen niet meer een onderdeel van kennen?
Je moet iemand herkennen om iemand te kennen.
En in het woordenboek staat dat kennen is "weten wie, hoe en wat iemand is".
Dus ik weet dat de achterneef van de president van Kazachstan meneer Piet is. Ik heb gelezen dat hij erg aardig is. En ik weet dat hij een mens is. Nu heb ik keurig antwoord gegeven op de drie vragen, maar ken ik meneer Piet nu ook? Ik dacht het niet. Er is zelfs een kans dat ik niet weet hoe hij eruit ziet.
Dat brengt mij bij de volgende vraag, moet je weten hoe iemand eruit ziet om diegene te kennen? Want als dat noodzakelijk is, is het onmogelijk voor een blind persoon om iemand te kennen.
Kun je iemand eigenlijk wel echt kennen? Of is dat onmogelijk? Maar als je iemand toch niet kunt kennen, waarom vraagt men dan zo vaak: "Ken jij die en die?"? Want dat zou dan een onnozele vraag zijn omdat je iemand niet echt kunt kennen.
Conclusie, je kunt mensen op verschillende manieren kennen.  Het is een soort van lineaal en die gaat van "wie ben jij in vredesnaam?" tot "ik ken je heel erg goed.". Met daar tussenin vanalles en nog wat. Van herkennen tot bekennen.

Deze vraag werd medemogelijk gemaakt door mevrouw Baas. Ze stelde hem aan mij op de gymnasiummarkt 2010. (meer dan een jaar geleden.) Lang verhaal, ik heb nu geen zin om dat ook nog uit te gaan leggen.

Ik wilde eigenlijk nog wat schrijven over de enige filosofische vraag die wel door mij beantwoord is, maar daar heb ik nu geen tijd voor. Maandag en dinsdag zijn proefwerkdagen. Ik heb dan dus maar twee uur les, maar wel twee proefwerken per dag. Maandag heb ik Nederlands en natuurkunde en dinsdag heb ik biologie en scheikunde.
Nederlands doe ik niets tot nauwelijks iets aan. Natuurkunde moet ik nog even goed doen, ik had een 3.6 op het so omdat ik mijn rekenmachine vergeten was en alles uit mijn hoofd moest uitrekenen. Daarom was ik nog lang niet klaar, maar in principe had ik niet erg veel fouten. Scheikunde moet ik wel even leren, want dat deed ik de vorige twee proefwerken niet en toen ben ik een beetje onderuit gegaan. (Ik sta nog wel een 6.5 hoor, daar niet van.). En dan heb ik biologie nog over, dat is echt het leukste vak ter wereld, met als gevolg dat ik al een maand aan het leren ben. Alleen wel het verkeerde hoofdstuk. Ik weet wel dat een mens 46 chromosomen heeft, een aardappel 48 en een heremietkreeft 254, maar hoe al die aders (poortader enzo) nu heten, ik heb geen flauw idee. Dat is het nadeel van voorlopen. Je vergeet wat je daarvoor gedaan hebt. Maar zoals ik al zei, het is bio en het is bloed. Dat komt neer op leuk. Dus dat ga ik erg goed leren. Heel erg goed. Ik wil een tien. Of anders in elk geval een negen. Of een acht is ook prima. Maar het liefste een tien. (goh). Oh, woensdag heb ik ook nog een proefwerk Grieks. Ga ik verpesten, weet ik nu al. De cultuur gaat, maar de grammatica, ik heb geen flauw idee. Als het nu Latijn was... Daar zijn er maar twee (eigenlijk drie, maar de derde komt zeer zelden voor) participia. Het Grieks heeft er acht. ACHT!
Ja, dat dacht ik dus ook al. Help. Maar dit wordt voor mij het gehele weekend blokken. Helaas, helaas.

Veel plezier met jullie weekend en mochten jullie je vervelen, dan hier nog wat filosofische vragen zonder antwoord om over na te denken:

-Bestaat geluk en zo ja, wat is geluk dan? En als je denkt dat het niet bestaat, waarom dan niet?
- Laat maar, ik weet niks meer. Ik ben moe en ik moet nog de gehele dag leren.